ruhumda suyun ilahisi

dallarına tüneyip

körpe yapraklarına kıydığım ağaçların

yarasından sızan bulutlara yaslandım bu sabah.

yıkık ve kurak bir çocuk parkı sanki ruhum

kimseler yok kimseler

ses yok

s e s y o k

bir tek kendi sesim var:

sapsarı kesilmiş bir salıncağa çarparak zihnimde yankılanan sesim.

kuşlara ihbar ediyorum yenilgilerimi histerik çıplaklığımla

yorgun ağaçlar altında çok sular buruştu

taşa sığdı sessizliğim

taşa sığındı ürkekliğim

budanmış şarkılar huzurunda

reşit olmayan dokunaklı bir dua ile

bahçene dikiyorum zencefil kokan ellerimi tanrım;

tanırsın

bağışlarsın

ışık olursun.

kuyunun kalbinde

suyun ve sesin ilahisi

raks etmekte solgun ruhumda.

rakıyla aşka tutuşan suyun hürmetine

saçlarına Furuğ takan tüm kadınları

şiirime bağışlıyorum.