O GÜN GELECEK

Yatağınıza uzanın. Peder B. Helland'dan Winter Breeze şarkısını açın ve gözlerinizi kapatın. Kırk yıl sonrasına gidin zihninizde.

Şanslıysanız ve yaşıyorsanız, en iyi ihtimalle üç-dört ilaç kullandığınız, yeni şeyleri pek de akılda tutamadığınız, daha çok eski anılara bir de bastonunuza tutunduğunuz o yıllara, o günlere gidin.

Yürüyebilmenizin, tuvalete kendi başınıza gidebilmenizin yeniden başarı sayıldığı o zamana -ki siz bunu hayatınızın en başlarında da yaşamıştınız- gidin. Kim bilir belki 70, belki 80, hatta 90'lı yaşlardasınız. Bir zamanlar en küçüğü, en zıpırı olduğunuz ailenizde sizden daha büyük kimse kalmamış. Hatta eş dosttan da neredeyse kimse kalmamış. Herkes göçüp gitmiş.

Eğer varsa çocuklarınız hayat telâşında, dünyanın birbirine ve size çok uzak noktalarındalar.

Size göre koca bir ömür, "evren"e göre kısacık bir zaman geçip gitmiş. Hayaliniz, hedefiniz kalmamış. Hem kalsa bile, ne gücünüz ne hevesiniz var bir şeyler yapmaya…

Sizin kimseden, kimsenin de sizden bir beklentisi yok artık. Çoğunu hatırlamıyor olsanız da, ne yaşanmışlıklar, ne yaşayamadıklarınız birikmiş aklınızda. Zaten yüksek tansiyon başınızı ağrıtıyor, hiçbir şey düşünmek istemiyorsunuz, biliyorum. Ama zorlayın, düşünün.

Yaptıklarınızı, yapamadıklarınızı, söylediklerinizi, söyleyemediklerinizi, her şeyi! Ve sonra avuçlarınızı açıp bakın.

Derin çizgilerden başka ne var, ne kalmış koca bir ömürden geriye? Düşünün, olmaz ama hadi oldu diyelim, bir şans daha verildi ve kırk yıl önceye gidebileceksiniz. Neleri değiştirirdiniz? Ne yapar, ne söylerdiniz? Nelere dikkat ederdiniz? Neleri yine-yeniden yapardınız?

Düşünün…

Ve şimdi gözlerinizi açın. Eğer ömrünüz yeterse bu kırk yıl geçecek. Hatta belki daha fazlası.

Belki bir gün tanıdığınız en yaşlı insan siz olacaksınız. Ve az önce yakaladığınız kırk yıl evvele dönme şansı, o gün elinize geçmeyecek. Evet, kırk yıl evveline döndünüz ve gözlerinizi bu kez gerçekten açtınız.

Peki şimdi ne yapacaksınız?