Kayboluşlarımda Buldum Kendimi

Yokluk

Çekip çıkarmak gibi umudu hayattan

Eksikliğe batmak boğazına kadar

Damarlarıyla, kanıyla hissetmek yaşadığını

Uzaktan bakmak talih denen kör kancaya

Kalbime düşen ilk cemreyi hatırlıyorum

Güz yorgunluklarımın sırtımdaki ağırlığını

Hâlâ aklımda gözlerime nem vuranlar

Hep uzuyordu limanlarım

Yuva oluyordu kırık sandallara

Kelimesiz haykırışlarım dizilirdi boğazıma

İçimde patlatamadığım barutlar

Yokluğu her yutkunduğumda

Mutluluk

Bir takvim yaprağı dalgın ömrüme

Yolunu şaşırmış bir an kırığı

Batıyordu canıma

Yalnız yürünen kaygan yıllarım

Kayboluşlarımda buldum kendimi

Yarım kaldığım yerleşik sancılarda

Başını okşadım kırık organlarımın

Umudu donattım kendi sanılarımla

Sorgularla delinmiş düşlerim

Tavaf ederken uykusuz anlağımı

‘Anladım ki’lerle uyandım bir mevsim

Büyüdü yoksul mutluluğum

Kimsesizken, bir ‘kimse’ olunca