Kayboluşlarımda Buldum Kendimi
Yokluk
Çekip çıkarmak gibi umudu hayattan
Eksikliğe batmak boğazına kadar
Damarlarıyla, kanıyla hissetmek yaşadığını
Uzaktan bakmak talih denen kör kancaya
Kalbime düşen ilk cemreyi hatırlıyorum
Güz yorgunluklarımın sırtımdaki ağırlığını
Hâlâ aklımda gözlerime nem vuranlar
Hep uzuyordu limanlarım
Yuva oluyordu kırık sandallara
Kelimesiz haykırışlarım dizilirdi boğazıma
İçimde patlatamadığım barutlar
Yokluğu her yutkunduğumda
Mutluluk
Bir takvim yaprağı dalgın ömrüme
Yolunu şaşırmış bir an kırığı
Batıyordu canıma
Yalnız yürünen kaygan yıllarım
Kayboluşlarımda buldum kendimi
Yarım kaldığım yerleşik sancılarda
Başını okşadım kırık organlarımın
Umudu donattım kendi sanılarımla
Sorgularla delinmiş düşlerim
Tavaf ederken uykusuz anlağımı
‘Anladım ki’lerle uyandım bir mevsim
Büyüdü yoksul mutluluğum
Kimsesizken, bir ‘kimse’ olunca