Gece Açan Çiçekler

Yanılmadın,

Elbette kör bir ebe sabaha ulaştırdı seni

Kıştı

Ve küçük bir yara duvardan kanıyordu,

Yanı başında karanlıkta bir şey duruyordu

Senin avuçların için; parmakların uzansın diye.

Simsiyah bir takım elbise çiçeklenirdi sahipsiz,

Sen susuzluğunu fısıldarken etrafına

Dışarıda yağmur yağıyordu;

Dört köşeli korkuların sürekli genişliyordu

Böylece tanıdığın bütün bahçeler siliniyordu hafızandan.

Bilirsin,

Beşiklerin mucidi

sabahlara kadar uyumadı,

Ve ninnilerle hiç tanışmadı.

Çocukluğun kadar kenar mahalle biriktirdin,

Akşamları bir başına

şehrin en yalnız yerinde günlüğünü yazardın

Küçük harflerden kocaman acılar yaratırdın.

Sonra soluğunu salardın gecenin ayazına,

Radyodan duyardın gözünün gördüğünden daha fazla kara parçasının olduğunu;

İnsanların işinde gücünde

her sabah ömür eskittiğini;

Dalgaların sesini, gemilerin düdüğünü...

Bir ağaca salıncak da kurulur darağacı da

Ben sana ağacın filizini getirdim

Sen yeşili düşün ve kaderini sula!..