Bir Odanın Bedeli

Karantina günlerindeyim. Yatak odamın camını açıp dışarıya baktığımda Moller caddesinin ben yokken nasıl da yeşerdiğini fark ettim. Aramızda bir metre vardı. Uzansam dokunacağım. Kaloriferden gelen sıcak hava ile yüzüme çarpan soğuk havayı bedenimde topladım, ruhumu uzaklarda bırakarak. Bedendim artık, odasına demir atan. On gün baktım bu pencereden dışarıya. Yanı başında karanlıktan çıkardığım masam. Işığa hasret geçirdiğim senelerin farkına vararak. Okumaya başladım kendimi sağaltarak, yazarak…

Bomboş bir oda. Kıyafet dolabı. Büyükçe bir yatak. Kitaplığını bekleyen kitaplar. Bir masa. Ve perdesiz bir pencere. Tanrıya uzanan. Gözümün gördüğü Moller caddesinde bizler… Bir odanın bedelinin bu kadar ağır olduğunu bilmeyen ben. Özgürlüğüm. Yaşadıklarımın limanı. Vardığım kıyı. Doğamın zorunluluğu.

Çocukluğuma götürdü beni pencere kenarları. Camdan bakarak gökyüzüne, dışarıdan gelen seslerle masamdaydım. Elinde kalemi olan benle. Bunu hatırlamam için gelmişim yurt dediğim yere. Bilincimin altında saklı nedenlerime.

İnsan, sebepleriyle buluşunca özgürlüğüne daha da çok yaklaşıyor.

Korkmadan hareket ettim. Hislerin ve duyguların yelkenine rüzgâr olmadan. Benden uzaklaşan geminin beni kıyımda bırakarak gidişini seyrederek. Özgürlüğüme demir atacağım günleri içimde taşıyarak…

Keder ile sevinç arasında gittim geldim.

Odamdayım. Yağmur yağıyor. Odamdayım. Yüzüme, boynuma, omuz başlarıma güneş vuruyor. Odamdayım. Kısacık kesilen saçlarımı rüzgâr okşuyor. Bir adamın hızlı adımlarla sokağımdan geçişini seyrediyorum. Korkak, ürkek, kaçarcasına. Hislerinin ve duygularının gücüne köle. Erdeminin pençesinde.

On gün bekledim aklımın gölgesinde. Hakimiyetimi içimdeki bene kabul ettirerek. Bedelini ödediğim özgürlüğümün kendim olduğunu bilerek.

Günlerce yazdım. Okudum. Düşündüm. Yine kendim olacağımı bilerek. Sevinerek. Ürkerek. Hayalimin ve tutkularımın beni kedere sürüklememesi için kendime dua ederek. Köleliğimi bitirdiğim bu odada özgürlüğüme yürüyerek...