Ayna

Bazen bir zırh gibi giyersin başkalarının karakterini. O huy, o davranış sana ait değildir ama bir anda ona dönüşürsün. Hanidir her fırsatta arayıp sorduğun arkadaşın, en kötü zamanında bile ortalıkta yoksa sen de çekersin kendini, en son görüştüğün tarihi unutursun.

Her gördüğünde selâm verdiğin komşun görmezden geliyorsa, karşılaşınca senin de yolun öte tarafına dalar gözlerin. Güzel güzel sohbet etmek iken niyetin, iletişim becerisi kinayeli kelimelerle belden aşağı vurmaktan ibaret olana bir de bakmışsın tıpkı onun gibi karşılık vermişsin. Kendi hâlinde yaşayıp giderken, senin işine, hayatına saygısızca yorumlarla müdahale etmek isteyeni, aynı üslûpla püskürtürsün etrafından.

Özel günlerini hiç unutmadığın, hasta olduğunu duyar duymaz telefona sarıldığın, meşgaleler arasında boğuşurken kaynattığın tencereni paylaştığın, hediyelerle tertemiz niyetle gönlünü kazanmaya çalıştığın yakınların olur hayatta. İşte onların; ilgi sevgi göstermeyi bir mesajdan ibaret zannettiğini; sen ailene, sevdiklerine kavuştuğunda göz aydınlığı dilemenin içlerinden gelmediğini; misafirini görmezden geldiğini, iyi gününü sahiplenmediğini, kötü gününü sahiplenmediğini gördüğün zaman anlarsın o yakınların aslında ne kadar uzak olduğunu. Bazılarına hayatında bir mesajlık yer bıraksan yeteceğini onlardan öğrenirsin.

Küçücük bir kız çocuğuyken sana dünyanın güzel, insanların hepsinin iyi niyetli olduğunu, senin de hep iyi olman gerektiğini öğretirler. Bahsettikleri dünyanın, yaşadığın dünya olmadığını sen öğrenirsin.

Annenin; "Onlar kötü de olsa sen Allah için iyi ol" nasihati zihninde asılı dursa da, o peygamber sabrını içinde her zaman bulamayabilirsin.

Bir maskeli balonun ortasında dönüp durur, etrafındaki maskeleri kendi yüzünde denersin. Herkes kendisini görür senin yüzünde.

İkiyüzlülük değildir bu, karaktersizlik hiç değil.

Bazen bir zırh gibi giyinirsin başkalarının karakterini. Sırf onlardan koruyabilmek için kendini. Sana değer vereni, iyilik edeni başına taç etmek nasıl gönül borcunsa, bu da senin kendine borcun.