- Hep mesafeliydim ben.
- Öyle görünmüyorsun.
- Adı üstünde görüntü. Senin de görünür olanlarla pek ilgilendiğini sanmıyorum.
Öyle görünmediğimi beni kışkırtmak için söylediğini biliyordum. Onun konuşurken ve
konuşmazken dahi bıraktığı boşlukları vardır. Beyaz bir kağıdın üstüne beyaz bir kağıt daha
tutmak gibi, ikinci beyazın varlığını ancak tutanın bileceği türden boşluklar.
Bütün boşluklarını doldurmam mümkün değil, zamanla ne kadarını başarırım onu da
bilmiyordum, ama varlıklarından haberdardım. Az şey mi?
Mesafe diyordum… Benim bilerek ya da bilmeden bıraktığım mesafelerle onun boşluklarının doğum yeri ayrı sayılmazdı. Gizli mesafelerini sana ulaştığını sanıncaya dek kimse fark edemez, demekti bu; doldurdum. Nitekim onun hep susarak konuştuğunu, biraz da acıyla inleyerek güldüğünü işitmek gibi, ona yaklaşmadan hissetmek de imkânsızdı.
Yaklaşmak… Öyledir işte, kendimden biliyorum, bazı insanlara uyurken sokulsanız bile
yaklaşmış olmazsınız. Hatta ihtimal, yaklaşamadığınızı bile fark etmezsiniz. Ayırt ettiğinizde
ise ya dışarısında kalmanın kaçınılmaz sitemi ya da mesafelere rağmen iç içe girdiğinizi
hissetmenin büyüsü sarar sizi.
Hissetmek… O titreşimlerin histen gayrı muhatabı yoktur, izanla yordayamazsınız. Ben de
ona, onun içine girecek yakınlıkta olduğumu, hislerimin bana verdiği yetkiye dayanarak
keşfettim. Varlığını, yoklarıyla keşifti bu.
Bir defasında benden sonra süngüsünün düştüğünü söylemişti, bu benim dahi his kuvvetimi
aşan bir şeydi üstelik. Söyleyen ve söyletene dair meşhur soru malum. Bense bunu, titreşmek için bir kuvvete duyulan ihtiyacı bildiğimden, hem söyleyen hem söyleten, diye yanıtlardım.
Ben ona söylettim, kendi dilince hep…
…
“Sonra ne oldu?” diye sorardım ben olsam. Onun kendi dilince söylemesinin efsununu
öğrendim. Bu dili çözmek kolay değil, hatta belki mümkün değil; ama ben ilgilenen olmadım
bu kısmıyla. Çözmek… Bir problemin çözümü olur, bir düğümün çözümü olur; ama bir insanın neden çözümüne çalışayım, hele kendi balçığıma özdeş saydığım insanın? Dilini yaşayarak ve tam yerinde öğrenmek isteyişim bundandı. Yeter ki duyayım! Zamanla kavrardım aksanını, vurgularını, tonlamasını… Anlamlarını?
Anlamanınsa ne mümkün ne nâ-mümkün olduğunu aynı varlıkta duyumsamamıştım hiç bu
denli. Derken şunu anladım: Uyurken bile yaklaşmış olamam sandığım o insanın, bana
yaklaşmasıydı asıl doğal olan. Kendinden kaçmak istese yine bana, kendine yolculuk istese
zaten bana.
Bir insana herkesten yakın olmanın nasıl bir lezzeti olabilir ve neden oluyordu? Günün
sonunda yavrusunun kucağında uyuyacağını bilen anne gururu mu, huzuru mu bu? Uzun
zamandır anlattığın bir masala nihayet inanan çıkmış da sana, Kaf Dağı’nı birlikte aramayı
teklif etmiş kafa dengini bulmanın çocuksu neşesi ve heyecanı mı?
…
Çoğu insan, kendine benzeyen biriyle daha iyi anlaşacağı zannıyla ruh eşi arayışı içindedir. Ben hiç aradım mı istedim mi hatırlamıyorum. Daha çok kaçındığımı biliyorum, kendimden
kaçamadıkça benzerlerimden... İnsanın en güç tahammül ettiği varlıktır kendisi. Kendinden bir tane yeter. Bir(i) daha oldu mu iş…
Aslına benzeyen bir başkası, ayna efekti yaratır insana. İnsan kendini beğenmezse
çatlarmış, derler. Aynaya hâlden çok memnun olunan bir anda bakıldığında hissedilen
Narcissus hissidir bu. Aynadaki yansımaya en fazla kaç dakika, sabır taşı bile olsa, kaç saat
bakılabilir peki?
Onunla olmanın bir yanı, aynanın bu efsunlu ve mitik yüzüydü, diğer yanı ise karanlık ve sır
kısmı.
Her aynanın bir sırrı vardır, benimki oydu sanki.