çaçaron çeroki

binlerce dönüm umut sarardı

gece gündüz güzellikler ekeni

bir asık surat yakardı gülen ormanı

artık su olmalısın çaçaron çeroki

tüm oklarını ruhuna saplardı

aralıksız kendisiyle savaşan fedai

isyan eden kalp temizlerdi kirli kanı

artık can taşımalısın çaçaron çeroki

nefesini tuttuğunda dirildiğini sanırdı

kimsesiz hisler mezarlığının bekçisi

uzak bakışlarıyla çimdiklerdi yakını

artık özüne acımalısın çaçaron çeroki

kapıları yıktığında cihana açılırdı

dizeleri fetheden manzaranın efendisi

devrik cümlelerin koçbaşı kırıldı

artık ülkeni kurmalısın çaçaron çeroki